Het Kindeke

Ik wil het niet meer. Ik weet het niet meer.
Dit huis, dit godvergeten huis! Dit huis, waar ze mij, Barry Vredestein, gevangen houden.
Toen ik vanmorgen wakker werd stond die Frits in mijn kamer, naar me te staren, een glimlach onder zijn dunne snor. Ik weet niet hoe lang hij daar al stond.
‘Ga weg’, wilde ik stamelen, maar er zat iets in mijn mond… Ik spuugde het uit, en het voorwerp landde op de grond. Zo in het donker duurde het even voor ik het voorwerp herkende.
Een fopspeen…… Een fopspeen? Wat gebeurde hier?
Opeens merkte ik dat mij in mijn slaap andere kleren waren aangetrokken. Mijn shirt, broek en schoenen waren weg! In plaats daarvan droeg ik… ik droeg… ik droeg een luier… een luier, en een slabbetje, een kapje op mijn hoofd, meer niet. In mijn handen was een rammelaar gestopt, die ik vlug liet vallen.
“Wat is… Wat is dit?”, riep ik uit, moeizaam, verzwakt als ik was, “Zijn jullie gek… Zijn jullie gek geworden? Gestoorde klote-psychopaat! Dit is waanzin! Dit is waanzin!”
“Dit is… Cthulhu”, klonk een mannenstem. Die oude man met die bleke huid, Frits’ vader, verscheen in de deuropening, met die ijzige, onnatuurlijke blik in zijn ogen.
“Oh, wat is hij schoon”, zei Frits, in zijn handen wrijvend, naar mij kijkend, “Oh, wat is hij toch schoon.”
“Ja, ja, Frits”, zei de oude, “Laten we nu maar beginnen dan, dan is het des te sneller voorbij.”
Er klonk ineens geblaat op de achtergrond, vanuit een andere kamer in het huis. De oude man leek bang te worden.
“Schiet op!”, zei hij haastig, “Ik denk dat deez’ ons hoort.”
Hij sloot de deur achter zich, en het tweetal kwam op me af.
“Zo schoon”, bleef Frits zeggen, “Hij is net het kindeke Jezus.”
Ik wilde ontkomen, vluchten, maar ik was te zwak, ondervoed, gedrogeerd. Ik kon geen kant op. Er was geen ontsnapping.
En daar in die kelder gebeurde het. Ik ben binnengedrongen, eerst door Frits, daarna door de oude man, terwijl ze riepen: “Kijk me aan! Kijk me aan! Schrei, kindje, schrei!”
Ergens bleef ik dat geblaat horen. Was het in mijn hoofd?

Ik probeer te vergeten wat er daar gebeurd is, maar het staat me nog te helder voor de geest. Dit huis is gek. Gek.
Toen het over was vertrokken ze weer, om vervolgens terug te komen met flessen geitenmelk, die ze over me leeg goten. Ik zit nog altijd onder de geitenmelk terwijl ik dit schrijf… Help me…
Als iemand dit leest… Hulp…. Frits denkt nu dat ik over geiten schrijf, of over kinderen, maar dit is een noodkreet…
Lezers van dit weblog, help me! Ik kan het niet geloven. Iemand moet inmiddels toch aangifte hebben gedaan. Ik zit hier al drie dagen. Mijn vrouw… Mijn familie… Alsjeblieft… Ik ben het, Barry Vredestein. Help me!